De afgelopen dagen hebben twee zaken mij geraakt. Het eerste betreft het bericht van Tim Ribbering, die een eind aan zijn leven maakte omdat hij, naar het schijnt, jarenlang gepest werd. Schokkend dat dit nog steeds gebeurt en dat niemand er erg in heeft gehad.
Waar ligt dat nu toch aan vraag ik me af? Weten we het wel maar doen we er niets aan, bang betrokken te worden? Bijzondere mensen moeten we koesteren vind ik. Niet najagen.
Het zal je maar overkomen, je kind pleegt zelfmoord. Daar kom je nooit meer overheen, lijkt me.

Het tweede punt wat me meer deed dan ik aanvankelijk had gedacht is de verlenging van het presidentschap van Obama. Vanochtend naar het werk in de auto, naar zijn overwinningsrede geluisterd. De koude rillingen liepen over mijn rug. Dat een man zo'n effect kan veroorzaken. Het publiek was uitzinnig van vreugde, de eenheid voelde je gewoon. Wat een energie kwam er vrij!
Natuurlijk ga ik vanavond het journaal kijken, ik MOET dat gewoon zien.

Tja en wat heb ik verder nog gedaan. De kamer weer een stukje gewit, dat vind ik ook altijd energie gevend, mooie witte wandjes tijdens een donker jaargetij. Weet wel we hebben een wat kleurig huis, er zijn maar weinig wandjes wit. (Heeft natuurlijk ook met ' vieze'  honden te maken in een polder-kleigebied. Niets blijft lang schoon.) Het weinige wit moet dus ook echt wit zijn en blijven.
Tijdens het witten in een stille kamer een geritsel gehoord, van de week ook al. Er zit ergens een muisje, maar niet te zien en gelukkig nergens muizenkeutels. Spannend geluidje altijd wel. Ik ben er niet bang voor, maar als iets springt of snel gaat rennen dan ren ik natuurlijk ook snel weg..

Om het beeld en de sfeer die ik proef deze week te completeren nog een paar foto's van onze mooie polder. En... bedankt mensen die volgen. Erg leuk!

Juffrouw Waardvleugel